प्रेम शक्ति हो, प्रेम प्रतिक्षा हो, प्रेम परमात्मा हो प्रेम आँशु हो , प्रेम प्राथना हो, प्रेम भक्ती हो, प्रेम सम्मान हो, प्रेम संसार हो, प्रेम त्याग हो सर्मपण हो, प्रेम बलिदान हो, प्रेम अमर छ, प्रेम शारीरिक सबन्ध होइन, प्रेम त भावनात्मक र आत्मीय सबन्ध हो, प्रेम व्यक्ति सित होइन ब्यक्तित्व शीत हुन्छ, प्रेम फूल हो रस हो, जुन कहिले अैलाउदैन, कहिले पुरानो हुँदैन, कहिले मरदैन जुन अविस्मरणीय छ ।
वास्तवमै प्रेम जीवनको सबैभन्दा रहस्यमय र शक्तिशाली अनुभूति, जसलाई शब्दमा बाँध्न सायद आजसम्म कसैले सकेको छैन। तर पनि, पवित्र निस्वार्थ प्रेमको अर्थ र महत्व बुझ्ने प्रयास गर्दा यसका अनन्त आयामहरू प्रकट हुने गर्दछन् । प्रेम एक दिव्य शक्ति हो, जसले मानव हृदयलाई छुन्छ र रूपान्तरण गर्छ। यो शक्ति जीवनको प्रत्येक पकले अनुभव गर्न मिल्ने, तर पूर्ण रूपमा बुझ्न नसकिने अनौठो वरदान हो। जब प्रेमको शक्ति हृदयमा जागृत हुन्छ, त्यसले सम्पूर्ण अस्तित्वलाई नवीन ऊर्जाले भरिदिन्छ, जीवनका कठिनाइहरूलाई झेल्ने साहस प्रदान गर्छ।
यो प्रतीक्षा पनि हो धैर्यको परीक्षा, विश्वासको प्रतिक। सच्चा प्रेमले हतार गर्दैन, बल प्रयोग गर्दैन, बरु शान्त भएर अर्काको हृदय खुल्ने क्षणको प्रतीक्षा गर्छ। यो प्रतीक्षा कहिलेकाहीं जीवनभर पनि लम्बिन सक्छ, तैपनि प्रेमको शक्ति घट्दैन । आस्तिकहरुका लागि प्रेम परमात्माको अभिव्यक्ति हो। सबै धर्म र आध्यात्मिक परम्पराहरूमा प्रेमलाई ईश्वरीय गुणको रूपमा चित्रित गरिएको छ। जब मानिस निस्वार्थ प्रेम गर्न सिक्छ, त्यसबेला ऊ दिव्यत्वको नजिक पुग्छ। यसैकारण प्रेम आशु अर्थात आशा बन्छ, जीवनको अन्धकारमा पनि उज्यालोको प्रतीक, निराशामा पनि आशाको किरण हो ।
प्रेमले प्राथना र भक्तिको रूप लिन्छ। जब हामी कसैलाई गहिरो प्रेम गर्छौं, त्यसबेला हामी उनीहरूको कल्याणको लागि मनमनै प्रार्थना गर्छौं, उनीहरूको खुशीको लागि आफूलाई समर्पित गर्छौं। यो भक्ति कुनै धार्मिक रीतिथितिभन्दा परको हुन्छ यो आत्माको स्वाभाविक प्रवाह हो । सम्मान प्रेमको अनिवार्य तत्व हो। जहाँ सम्मान छैन, त्यहाँ सच्चा प्रेम हुन सक्दैन। प्रेममा, हामी अर्को व्यक्तिको स्वतन्त्रता, उनको अस्तित्व, र उनको आत्मसम्मानको कदर गर्छौं। यो सम्मानले नै प्रेमलाई शारीरिक आकर्षणभन्दा माथि उठाउँछ।
प्रेम संसारको सार हो। यसैबाट सृष्टि चल्छ, यसैमा जीवन फस्टाउँछ। प्रेमविहीन संसार एक शून्य, निरस स्थान हुनेथियो। प्रेमले नै संसारलाई रङ्गीन, जीवन्त र अर्थपूर्ण बनाउँछ। त्याग र समर्पण प्रेमका अनिवार्य पाटाहरू हुन्। सच्चा प्रेममा, व्यक्ति आफ्नो सुख, चाहना र कहिलेकाहीं आफ्नो स्वार्थ पनि त्याग्न तयार हुन्छ। बलिदान प्रेमको उच्चतम अभिव्यक्ति हो। इतिहासमा अनेकौं कथाहरू छन् जहाँ प्रेमका लागि व्यक्तिले आफ्नो जीवन समेत बलिदान गरेका छन्। यो प्रेम अमर छ। शरीर नश्वर छ, भौतिक वस्तुहरू नष्ट हुन्छन्, तर प्रेम कहिल्यै मर्दैन। यसैले त मानिसहरू प्रियजनको शारीरिक अनुपस्थितिमा पनि उनीहरूप्रतिको प्रेम हृदयमा सँजोएर राख्छन्।
शारीरिक सम्बन्ध प्रेमको सतही अभिव्यक्ति मात्र हो, जबकि वास्तविक प्रेम भावनात्मक र आत्मिक स्तरमा गहिरो जरा गाडेर बस्छ। शारीरिक आकर्षण क्षणिक हुन सक्छ, तर आत्मिक सम्बन्ध अनन्तसम्म रहन्छ। यसैले प्रेम व्यक्तिसँग होइन, व्यक्तित्वसँग हुन्छ ।
प्रेम एक फूलजस्तै हो जसको सुगन्ध कहिल्यै फिक्का पर्दैन, एक रसजस्तै जसको स्वाद कहिल्यै घट्दैन। यो सदाबहार छ, सदा ताजा छ। समयको प्रवाहले यसलाई पुरानो बनाउन सक्दैन, परिस्थितिको कठोरताले यसलाई मार्न सक्दैन। प्रेम अविस्मरणीय छ एकपटक अनुभव गरेपछि, यसको छाप हृदयमा सदाको लागि रहन्छ।
आधुनिक संसारमा, जहाँ भौतिकवाद र क्षणिक आनन्दको पछि धाउने प्रवृत्ति बढ्दै गएको छ, त्यहाँ पवित्र निस्वार्थ प्रेमको अवधारणा झन् महत्वपूर्ण बन्दै गएको छ। यसले मानिसलाई आफ्नो अहंभन्दा माथि उठ्न, आफ्नो सीमित दृष्टिकोणबाट बाहिर हेर्न, र मानवताको साझा बन्धनलाई अनुभव गर्न सिकाउँछ।
यसरी, प्रेम एक यस्तो शक्ति हो जसले व्यक्तिगत जीवनदेखि सामाजिक संरचनासम्म, र भौतिक जगतदेखि आध्यात्मिक क्षेत्रसम्म सबैलाई प्रभावित गर्छ। यो अनन्त छ, अविनाशी छ, र मानव अनुभवको सारतत्व हो। पवित्र निस्वार्थ प्रेमको मार्गमा हिँड्नु नै जीवनको सार्थकता हो … हरे राम ! हरे कृष्ण ! प्रभु हरिशरणम् !
